پلاستیک‌ها خنثی، غیرقابل هضم، غیرسمی هستند و به‌طور گسترده «افسانه‌ای» درک شده‌اند.

آلن گریف، مهندس شیمی مشاور، ستون نویس PlasticsToday و خود را واقع گرا، با مقاله ای در MIT News مواجه شد که مملو از دروغ های علمی بود. او افکار خود را به اشتراک می گذارد.
MIT News گزارشی درباره تحقیقات مربوط به زئولیت ها، مواد معدنی متخلخل مورد استفاده برای ساخت پروپان از پلی الفین های ضایعاتی (بازیافت شده) با کاتالیزور کبالت برای من ارسال کرد. من از اینکه مقاله چقدر از نظر علمی اشتباه و گمراه کننده بود، به خصوص با توجه به منشا آن در MIT شگفت زده شدم.
زئولیت های متخلخل به خوبی شناخته شده اند. اگر محققان بتوانند از اندازه منافذ خود برای تولید مولکول های 3 کربنی (پروپان) استفاده کنند، ارزش خبری دارد. اما این سوال پیش می آید که چه مقدار کربن 1 (متان) و 2 کربن (اتان) عبور می کنند و با آنها چه می کنید.
این مقاله همچنین به این موضوع اشاره می‌کند که پلی اولفین‌های قابل بازیافت آلاینده‌های بی‌فایده‌ای هستند، که اشتباه است زیرا آنها در فرم جامد معمولی خود سمی نیستند - پیوندهای CC بسیار قوی، زنجیره‌های بلند، واکنش‌پذیری کم. من بیشتر نگران سمیت کبالت هستم تا پلاستیک.
سمیت پلاستیک های جامد تصویری محبوب است که بر اساس نیاز انسان به مقاومت در برابر علم است تا بتوانیم غیرممکن ها را باور کنیم، که به راحتی دوران کودکی بازمی گردد، زمانی که هیچ چیز قابل توضیح نیست.
این مقاله PET و PE را با هم ترکیب می کند و شامل نقاشی (بالا) از یک بطری نوشابه است که از PET ساخته شده است، از نظر شیمیایی بسیار متفاوت از پلی الفین ها و قبلاً بازیافت شده است. بی ربط نیست، زیرا برای افرادی که بطری های پلاستیکی زیادی می بینند و فکر می کنند همه پلاستیک ها مضر هستند جذاب است.
این نقاشی همچنین گمراه کننده است زیرا تغذیه یک پلاستیک حلقه ای (معطر) و ساخت پروپیلن، نه پروپان را نشان می دهد. ارزش پروپیلن بیشتر از پروپان است و نیازی به هیدروژن اضافه ندارد. این نقاشی همچنین تولید متان را نشان می دهد که به خصوص در هوا مورد نیاز نیست.
این مقاله بیان می‌کند که اقتصاد ساخت پروپان و فروش آن امیدوارکننده است، اما نویسندگان نه اطلاعات سرمایه‌گذاری، نه عملیاتی و نه فروش/قیمت ارائه می‌دهند. و هیچ چیزی در مورد نیاز انرژی بر حسب کیلووات ساعت وجود ندارد، که ممکن است جذابیت این فرآیند را برای بسیاری از افراد دوستدار محیط زیست کاهش دهد. شما باید تعداد زیادی از آن پیوندهای قوی CC را بشکنید تا زنجیره پلیمری را بشکنید، یک نقص اساسی در بازیافت بسیار پیشرفته/شیمیایی به جز مقداری پیرولیز.
در نهایت، یا در واقع ابتدا، مقاله تصویر محبوب پلاستیک در انسان (و ماهی) را فرا می‌خواند، و عدم امکان هضم یا گردش خون را نادیده می‌گیرد. ذرات بسیار بزرگتر از آن هستند که به دیواره روده نفوذ کنند و سپس در شبکه ای از مویرگ ها به گردش درآیند. و همانطور که اغلب می گویم چقدر مهم است. تورهای ماهی دور ریخته شده ممکن است برای موجودات آبزی مضر باشند، اما صید ماهی و خوردن آنها نیز مضر است.
با این حال، بسیاری از مردم هنوز می‌خواهند باور کنند که میکروپلاستیک‌ها در درون ما هستند تا از نیاز آن‌ها برای مقاومت در برابر علم حمایت کنند، که آنها را از راحتی معجزه محروم می‌کند. آنها به سرعت به پلاستیک سمی برچسب می زنند زیرا:
●غیرطبیعی (اما زلزله و ویروس ها طبیعی هستند).
●یک ماده شیمیایی (اما همه چیز از مواد شیمیایی ساخته شده است، از جمله آب، هوا و ما).
●قابل تغییر (اما آب و هوا و بدن ما نیز همینطور است).
●مصنوعی (اما بسیاری از داروها و غذاها نیز چنین هستند).
●شرکتی (اما شرکت‌ها خلاق هستند و وقتی مسئولانه تنظیم می‌شوند قیمت‌ها را پایین نگه می‌دارند).
چیزی که ما واقعاً از آن می ترسیم خودمان هستیم - انسان سازی.
این فقط توده های غیر علمی نیستند که این گونه فکر می کنند. صنعت خود ما در تلاش برای جلوگیری از "آلودگی پلاستیک" سرمایه گذاری می کند، همانطور که سیاستمدارانی که به درستی چنین درک اسطوره ای را انجام آنچه رای دهندگان می خواهند می بینند.
زباله مشکلی جدا از آلودگی است و صنعت پلاستیک ما می تواند و باید تلفات آن را کاهش دهد. اما فراموش نکنیم که پلاستیک‌ها به کاهش ضایعات دیگر - غذا، انرژی، آب - کمک می‌کنند و از رشد پاتوژن و عفونت جلوگیری می‌کنند، اما هیچ‌کدام را ایجاد نمی‌کنند.
پلاستیک ها نسبتا بی ضرر هستند اما مردم می خواهند بد باشند؟ بله، و حالا شاید متوجه شوید که چرا.